Zaman havuzuna bir taş atmıştık dalgaları genişlemiş ve sonunda bizi ileriki günlere taşımayı başarmıştı. Sınıftaki az sayıdaki kızla muhabbeti ilerletmiştim. Fakat arkadaşlığın sözü etmeden arkadaş gibi yaklaşıyordum onlara. Öyle ya daha sonra işime yarayabilirdi. Küçük Oyunlar'a girişmiştim bir nevi. Fakat kendim olmayı da korumayı başarmıştım.

Bir gün bizim sınıftaki sessiz elemanla ( bizim yurttan olan )

Kütüphanenin önüne gittik. Çay makinesinden çay alıp müsait bir yere oturduk.
Havadan sudan, yurdun durumundan, sınıfın kasvetinden söz ederken köşede yalnız bir zenci gördüm.

Daha çok vakit geçmemişti ve ben hangi akla hizmet olduğunu bilmeden ingilizceyi çözdüğümü düşünmeye başlamıştım. Dürttüm bizim elemanı. Bak şimdi dedim. Nasıl ingilizce konuşacağım. Kafa sallamakla yetindi.

Gittim zencinin yanına ve ingilizce konuşmaya başladım. O da bana cevaplar veriyor, tam anlamamakla birlikte. Oğlum Hopotis çözmüşsün sen bu işi diyordum kendi kendime.

Derken, bu zenci eleman cümle arasında : Boşuna zorlama istersen birader. Ben Türkçe biliyorum. istersen sizin dilinizde konuşalım dedi. Ulan arkadaş böyle şeyler de hep benim başıma geliyordu. Rezil olmuştum. Konuşacak takatim kalmamıştı. iyi günler dileyip ( türkçe olarak ) Başım önde ayrıldım oradan.