Biraz daha dolaştık ve oradan ayrıldık. Sana bir kahve ısmarlamak istiyorum. dedi Özsüt'e girdik ve sessizce kahvelerimizi yudumlamaya başladık.

Zeynep ile sessizlikte bile sürekli bir paylaşım içerisindeydim. Gerek gözler, gerek dudaklar, gerekse aranıp duran korkak ellerimiz sürekli bir şeyler anlatıyordu.

Samimiyetine ve pişmanlığına inanmıştım. Hatta sevgisine de inanmıştım ama hazır değildim. Onu sevmeye, kokusunu daha sık duymaya hazır değildim.

Zeynep dedim. Burada yeni bir hayat kurmaya çalışıyorum. Bu hayatın içerisin de sen de olacaksın kuşkun olmasın. Ama bir daha bu sabahki gibi emrivakilerle karşıma çıkma.

Başını önüne eğdi. Gözlerime bakmaya korkuyordu. Baksa ağlayacaktı. Ne yeriydi ne de zamanı. Karşısından kalkıp yanındaki sandalyeye oturdum ve sarıldım. Beni yanlış anlamamasını söyledim. Her ne kadar anlamıyorum dese de sesinde bir kırgınlık başgöstermişti. Bu sabah hevesle bir incelik yapmış, ben o inceliği boğazına bir yumru gibi oturtmuştum.