Bulunduğumuz yerde raflar arasında göz gezdirmeyi sürdürdüm ve Oğuz Atay'ı buldum. Beyler sizi temin ederim ki bu yazarı her okuduğumda ve o bilindik fotoğrafına baktığımda gözlerimin nemlenmesine engel olamam. Bir başka seviyorum Oğuz Atay'ı ... Poyraz Karayel'e bağladığımı söyleyen panpalarım olmuş. Poyraz Karayel Tehlikeli Oyunlar'dan parçalar taşır. Ben ise çok daha önceden, bu dizi peydah olmadan önce okumuştum.

Korkuyu Beklerken'i aldım elime. 41. sayfayı buldum ve oradaki bir cümleyi okudum;

Yalnız yaşayan insanların, kendi içlerinde başlayıp biten eğlenceleri vardır.

Hemen arkasındaki sayfadan devam ettim;

Acaba iyi bir şey olacak mı? Hayır, dedim kendime. iyi şeyler birdenbire olur; bu kadar bekletmez insanı. Sürüncemede kalan heyecanlardan ancak kötü şeyler çıkar.

Kalemleriyle savaşan insanlardı bunlar. Ben de kalemlerle geçmişimin karanlık sayfalarına savaş açmıştım. Ben yazmıyordum ama. Yazılanlara değer veriyor, benimsiyor, ve kötülüklerin üzerine salıyordum.

Zeynep'in üzülmesini istiyordum belki. O yüzden Oğuz Atay'ı tercih etmiştim. Her kelimenin o atamadığım tokatın yerine geçmesini istiyordum.