eve geri geldiğimizde süleyman'ın suratında endişe vardı. bizi gördüğüne sevinmiş gibiydi. gerçi tarık abiyi tanımıyordu ama ondan zarar gelmiyeceğine inanmıştı.
bir şekilde bizi musallat olanlarla gerçek insanları yavaş yavaş ayırt edebiliyorduk.
biz bu özelliğimizi geliştirdikçe onlar da daha akıllı davranmaya başlamıştı.
akif olayı bunun kanıtıydı.