Güneş, dünya üzerindeki nimetlerini geri çekmeye başlamıştı. Hava kararmak üzereydi. Ve biz hala, birbirimize kenetlenmiş şekilde oturuyorduk.

Eve gitmeyecek misin? diye sordum.

Biraz daha kalabilirim dedi. Omzunu bırakmak istemiyorum. Çok iyi geldi. Aylar sonra ilk defa bu kadar hafifim

Yüzüne bakıp yapmacık bir gülümseme yerleştirdim. O da güldü. Fakat benim tersime gayet samimiydi. Sol elimi ellerinden ayırıp saçları üzerinde gezdirmeye başladım. Oradan parmaklarımın dışıyla boynunu, nefes borusunu, boynu üzerindeki her bir damarı incitmeden hissetmeye çalıştım. Karşı koymadı. Fakat başını kaldırıp aramızda milimetreler kalana değin yaklaştı. Uzun uzun yüzümü seyretti. Belli ki bir anlam vermeye çalışıyordu.