Hoşgeldin deyip yanıma oturmasını söyledim. Birkaç kere ağzını açıp söz söylemeye yeltendiyse de kısa bir ışaretle susturdum onu. Buradan en son ayrıldığımızda hüküm sürmüş olan sessizlik dengeleri değiştirerek sürüyordu.

Bu konu hakkında konuşmak sence de gereksiz değil mi Zeynep? Kötü şeyler yaşandı. Ama geçti gitti. Seni affetmemem gerekirdi belki ama sen de benim gibi piyon oldun. O yüzden Oyunu yazan kadar suçun yok. O konu hakkında söyleyebileceğim sadece bu. Geçmişi değiştiremeyiz ama geleceğe yön verebiliriz.

Derin bir iç geçirdi. Haklısın dedi. inan yüzüne bakamıyorum.Çok utanıyorum.

Eskisinden daha uzun bakmasını söyledim. Yine acıyarak mı bakacaktı merak etmiştim.

Ama bu seferki bakışı oldukça samimi gelmişti bana. Minnet duyar gibiydi.

Koluma girmesini söyledim. Bu hayatta sağlam bir desteğe her zaman ihtiyacı vardı insanın. Zeynep'e gelince sağlam mıydı yoksa değil mi orası kuşkusuz. Ama ona karşı temkinli olacaktım ve benim haberim dışında herhangi bir oyunun sergilenmesine izin vermeyecektim.

Kolumun arasından ellerimi tuttu. Başını omzuma dayadı ve önümüzde uzanan körfeze bakmayı sürdürdü. Pek sevinemedim bu duruma. Daha çok yalvaracağını, bütün ısrarlarıma rağmen daha sık özür dileceğini düşünmüştüm.

Ama beyler diğer kadınlarda olmayan bir şey Zeynep'te çok yoğun hissediliyordu. O, zayıflığını gizleyip, güçlü olduğu duygusunu yaşatmaya çalışmıyordu. Şu anda narin bir kelebekten daha fazla kırılgan değildi. Bu durumda, ona karşı biraz ılımlı olmamın, sahneleyeceğim oyunu fazla abartmamamın gerektiğini anladım.