Arkalara gittim, bahçe kapasından çıkıp sola doğru yürüdüm on metre kadar sonra aradım. Bir süre çaldı, sonunda açtı telefonu. Bir melek konuşur gibi geldi yine bana. ince sesi ve kültürlü olduğunu her kelimesi ile belli eden bu ses benim için konuşuyordu. Bir telefonun ucunda heyecanla açtı telefonu.

+‘’Aşkım!’’ dedi sevgiyle.

-‘’Canım.’’

+‘’Kusura bakma ya, telefon sessizdeydi, titrediğini geç anladım, geç açtım o yüzden.’’

-‘’Sorun değil ya, beklerdim açana kadar zaten’’ dedim sevgi dolu bir sesle.

+’’ Ee ne yapıyorsun, okuldasın sanırım sesler geliyor arkadan. Kesin müdür merasim yapıyor.’’ Deyip güldü.

-‘’aynen ya. Ama oralı olmadım maalesef. Adam pek sarmadı beni bende çıktım ortamdan seni arayım dedim. Sen nerdesin? Ortam sessiz? Evde misin sen?’’

+’’Sabaha karşı kriz geçirdim, kendime gelmem biraz uzun sürdü, annem bu gün gitme o zaman dedi’’

-‘’Cansu haberim yok benim yine?’’

+’’Sabah sabah aklın bende kalsın istemedim Kukii, hem iyiyim bak, bir şeyim yok. Hatta birazdan kek yapıcam annemle, merak etme beni tamam mı?’’

-‘’Ederim ben. Aklım hep sende zaten, illa kriz geçirmene gerek yok biliyosun... ’’

+’’Biliyorum bitanem benim. Ama aklına kötü şeyler gelmesin, annem yanımda zaten. Selam söylüyo sanada’’

-‘’aleyküm selaam. Damla hanımın da yanaklarını sıkarsın... ’’

+’’ahahaha tamamdır tatlım.. damla hala benimle dalga geçiyo ya, Kuki benim olucak ilerdee diye.. kız benden çapkın baksana aaaaaa’’

-‘’zaten öyle olucak ne sandın kızım’’ deyip düldüm.

-‘’ ben kapatıyorum, babam bekliyodu orda, kızmasın şimdi. Hadi görüşürüz, ararım sonra.’’

+’’ tamam canım görüşürüz’’ deyip kapattı.

Damla, Cansu nun kardeşiydi. Yaşına göre komik derecesinde olgun gibi konuşan bir küçük kız. 5 yada 6 yaşında filan olsa gerek o zamanlar. Beyler, konuşmadanda anlıycağınız gibi Cansu nun annesi bizi biliyordu. Annesi beni çok sevmişti, sırf bana çörek yapıp evlerine davet edip ben ,Cansu, annesi sohbet ettiğimiz bile oldu. Tabi karşısında sırnaşmalar yada seni çok seviyorum tarzında konuşmalar yoktu kesinlikle ama yinede birlikte olduğumuzu biliyordu. Beni sevmesinin nedeni beni 3 senedir tanıyor oluşuydu. Ve birde Cansu ya hem iyi bir arkadaş olduğumu hemde düzgün bir sevgili olabiliceğimi kanıtlamıştım zamanında. Tabi bir anne kızını o yaşta bir ilişki için kesinlikle desteklemez ama ben güvenini kazanmıştım. Cansu ile bir yerlere gidersek eğer , onu almaya gittiğimde önce evlerine çıkar, Cansu hazırlanana kadar annesi ile sohbet ederdik. Ne planlıyoruz filan konuşurduk. Annesi ilk defa bu kadar rahatmış. Beni oğlu gibi görmüş bir bakıma. Ama beni tabiki uyarmıştı fazla ileri gitme kuki, güvenimi su istimal etme sakın demişti. Tabi o ne kadar ileri gittiğimizden bir haberdi aq :D ama yinede benim için çok büyük bir manevi hazineydi bu. Sonuçta kaç kişiniz böyle bir aile ile karşılaştınız ki? Kaçınız rahat bir şekilde sevebildi? Parmakla sayılır o şanslı insanlar.

Beyler bu güzel ilişkinin, bu melek kızın hayatında ve hayatı boyunca çekiceği tek bir sıkıntısı vardı. Kronik astım hastasıydı. Çocukluğundan beri. Bir kaç kere krizlerine şahit olmuştum. Daha çok sabahları erken saatte ve geceleri krizleri başladığı için fazla sayıda görmedim. Ama şunu söyleyim, o bir kaç kez yanında olduğumda içim acımıştı. Karşınıda canınızdan çok sevdiğiniz, meleğiniz, bitaneniz, sadece birazcık daha nefes alabilmek için çırpınıyor, kendini kasıyor, gözleri doluyor, ağlıyor, panikliyor.. Ve siz HiÇ BiR tak YAPAMIYORSUNUZ. Benim için her şey bir yana acılı bir ilişkiydi. Kız gözlerimin önünde yavaş yavaş ölüyordu beyler. Ama bu ölüm zaman alıyordu. Acı veriyordu. Yavaş yavaş ciğerlerden başlayan bir ölümü kimse kolay kolay kabullenmez beyler. Ama bu kız hayata öyle bir sarılmış ki, her tarafa neşe saçıyordu. Hak ettiği mutluluğu ve huzuru başkalarına veren bir melekti. Ama bu meleğin en değerli maneviyatını kazanan ben olmuştum. Aşkını... Çok şanslıymışım o zamanlar ki beni dünyanın en mutlu insanı etmişti...