Sustum. Söylenecek ne vardı ki? Ben bu gibtiğimin dünyasında doğru düzgün yaşamaya çalışırken, o saf sevgiyi ve sevgiliyi beklerken arkamdan kimler konuşuyordu. Hatta konuşmakla da kalmayıp kimler hangi oyunlara girişiyordu. Hani derler ya insan kendi kaderini kendisi belirler diye. Hayır abicim, insanın kaderini başkaları belirliyordu işte. Herkese farklı roller düşüyordu. Hikayenin ana kahramanı sanırken kendini, hikayedeki satranç oyunundaki piyondan öteye gidemiyordun.

Birileri seni öne sürüyordu. Her zaman kaybedilmesi tercih edilen ilk taş oluyordun.

Sustum beyler. Daha uzun sustum. Zeynep yanımda hüngür hüngür ağlamaya başladı. Tek laf etmedim. Boş boş baktım suratına. Çevredeki insanlar bir problemin olduğunu anlayıp yanımıza geldi. Zeynep onları başımızdan savdı. Ben tek kelime edemedim. Sadece sustum.

Banktan kalktım sonunda. Geri döndüm. Zeynep koluma sarıldı sımsıkı. Daha şiddetli akıttı gözyaşlarını.

Ben bunları haketmedim. diyebildim güçlükle.

Nereye gidiyorsun? dedi. Cevap vermedim. Bırakmadı kolumu. ittim onu. Ve sonra hayatımda ilk defa bir kadına el kaldırdım. Fakat Allah kahretsin ki o tokatı atmaktan bile acizdim. Gözlerini yumdu.

Biraz önce huzurla geçtiğim sokaktan hissiz bir şekilde ayrıldım. Bir şekilde o otogara gittim. Nasıl gittiğimi bugün bile hatırlayamıyorum. Otobüs saatine daha vardı.

Saati geldi. Ayağımı kaldırıp da iki adım atamadım. Adımın anonsunu duydum yine kıpırdamadım.

Otobüsler gelip gitti. Kaç saat orada durdum. Neler düşündüm bilmiyorum. Sanırım hiçbir şey düşünmedim. Hiçbir şeyi düşüncelerimizle mümkün kılamadığımıza göre neye yarardı düşünmek?