Zeynep'e döndüm.

Söylediğin kadar varmış dedim. Biliyorum anlamında başını salladı. Biraz daha orada durduk. Daha sonra onu takip etmem gerektiğini söyledi ve beni yine bu manzaranın hakim olduğu park gibi bir yere zütürdü. Önümüzde uzanıp giden deniz. Ve denizin bitişinde görünen Karşıyaka... O an benliğimde hakim olan karmaşık duyguları anlatmaya kelime bulamıyorum. Affedin panpalarım.

Kolumdan tutup bir banka oturttu beni. Ve uzaklara daldı. Kendinde değil gibiydi. Ben de aynı durumdaydım fakat o önünde uzanan izmir'e bakıyordu. Ben ise ona.

Aramızda birkaç dakika süren fakat bana saatler sürmüş gibi gelen bir sessizlik zuhur etti. Sessizliği ilk bozan ben oldum.

Zeynep bunu neden yapıyorsun.