Önümüze 2 kişi çıktı. Sebepsizce bağırıyorlardı. Silahlarımızı çektik ve bizden uzak durmalarını söyledik. Bunlarla uğraşacak vaktimiz yoktu, arkadaşımız ağır yaralıydı. Sürekli bişeyler mırıldanıyorlardı. Arada arada sinirleniyorlardı. Tuaf bir dilde bağırıyorlardı.Çok geçmeden ikiside olduğu yerde durdu. Yanlarından yürüyerek geçtik. Nedenini anlamadık. Neden bize saldırmadılar?.Bunları düşünecek vakit yoktu.Bir an önce dışarı çıkmamız gerekiyordu.

Yemek katından aşşağıya inmeye başladık. Hala bağırık sesleri geliyordu.Önümüze bir kadın çıktı. Yürüyerek yanımıza yaklaştı. Suratı,ağzı her yeri kan içindeydi. Uzak durmasını söyledik. Kadın üzerimize koşmaya başladı. Ayağına iki el ateş ettim ve yere düştü. Kadına yaklaştım. Suratıma bakarak;

"Burası artık bu dünyaya ait değil. Sizleri neden bulaştırdılar bu işe ? Onun derdi, efendimizin,rabbimizin derdi sizinle değil. Buradan gidin."

Kadın bunları dedikten sonra yerde kaldı, kalkamadı.Ne dediğine anlam veremedik. Polislerden biri bağırarak aşşağıya inmeye başladı.Çok saçma gelmişti kadının dedikleri. Efendimiz? Rabbimiz ?! ne demek istiyordu.

Bir süre sonra inanılmaz bir nefes darlığı hissettik. Ellerim uyuştu. Yere yığıldım ve bayıldım. Tekrar uyandığımda polis arkadaşlarım da yanımdaydı. Kolundan yaralanan polis kan kaybından ölmüştü