Bazayı da görmek istedi ebru abla. işte bu benim cenaze namazımın kılınması için yeterli olacaktı. Kalbim o kadar hızlı ve korkuyla atıyordu ki yerinden fırlayıp yatağı delecek gibiydi.Ben bu korkularla baza içerisinde öylece yatmaktaydım ki Yelda lafı karıştırarak ebru ablanın başka tarafa yönelmesini sağlayarak yine beni kurtardı.Bu kadına hayatımı borçluyum. Seni seviyorum Yelda. Artık yavaştan salona doğru adım atmaya başlamışlardı. Ayak seslerinden anlıyordum bunu. Ama Ebru abla ne zaman evine gidecekti ve ben ne zamana kadar bu bazanın içinde yatacaktım. içeride de fazla oksijen kalmamasına rağmen yinede çıkmıyordum bu lanet olası bazadan yakalanmamak için. Buradan kurtulmanın tek yolu vardı o da Yelda'nın salon kapısını kapatması.Çünkü salondan evin çıkış kapısı çok rahatlıkla görünüyordu. Hadi Yelda bir kez daha kurtar beni yoksa burda nefes alamadan ve seni beceremeden ölüp kalacağım diye düşünürken kurtarıcım salon kapısına gelip

- Ebru abla klimayı çalıştırıyorum hava çok sıcak oldu.
Demesiyle benim gözlerimi yeniden bir parıltı kapladı. Klimayı çalıştırması için salon kapısını kapatması gerekiyordu. Yelda resmen benim düşüncelerimi okuyor ve 1 dakika geçmeden aklımdan ne geçiriyorsam onu uyguluyordu. Bunu yapması imkansızdı yoksa hepsi sadece bir tesadüf müydü. Salon kapısının kapanma sesini duyar duymaz yatağı kaldırdım ve bazadan çıkıp derince bir nefes aldıktan sonra her yerimin sırılsıklam olduğunu deli gibi terlediğimi farkettim. Saat öğleden sonra 16.40'ı gösteriyordu. Sessizce koridordan çıkış kapısına doğru ilerliyordum.