Yıllar geçti, babamla üvey annemin çocuğu büyüdü. Ben geldim 15 yaşına çocuğun da aklı yavaş yavaş ermeye başlamıştı, çocuk tam bir ölüm makinesiydi beyler. Oynamaya gelmiyordu, insan değildi. Babamla o çirkin kötü kadından da böylesine bir evlat beklenebilirdi ancak. Babam hiçbir zaman işine sadık bir adam olmadı. Ben de liseye başlayacaktım o sene, yazın meşhur bir köfteci dükkânında çalışarak biraz para biriktirdim. Ve okul kıyafetimi biriktirdiğim para ile aldım, babamdan istemeye daha bu yaşta utanmaya başlamıştım, gerçi istesem de vermiyordu da. Okul zamanı geldi çattı.