O hafta sonu izmir'e taşındılar. Ama her saniye mesajlaşıyorduk. Birini sevebilmek için mesafelerin bahane olmadığını o zamanlar öğrendim. Şimdi bile bu öğretiye sıkı sıkıya bağlıyım.

Aylar geçmişti. Artık Lise son sınıftaydım. Sınav maratonu da başlamıştı. Ülkede ise kurban bayrdıbının hazırlıkları yapılıyordu. Ailem Melis'i bildiğinden, bir gün laf arasında günübirlik izmir'e gitme düşüncemi anlattım. Haliyle itiraz ettiler fakat ısrarlarıma dayanamayıp sonunda kabul etmeye mecbur kaldılar. Hemen telefona sarılıp müjdeli haberi Melis'e verdim. Fakat saatler geçmesine rağmen cevap gelmedi. O zamanlar whatsapp ve mavi tık zımbırtısı yoktu tabi. Bekle bekle bekle içimi bir sııkıntı kapladı. Neden sonra yüreğimi titreten yoğunlukta bir mesaj aldım ondan. Haberimi okur okumaz sevincinden bayılmıştı.
Ailesi bu durumdan endişe edip acile zütürmüşler. Orada serum filan bağlanmış...