5 dakika karanlık odada annemin suretindeki varlığa bakıyordum. tırnaklarına bakmaya cesaretim yoktu. ellerini bacaklarının arasına beyaz geceliğin içine sokmuştu. gözlerine baktım. bembeyazdı. göz bebeği diye birşey varsa da o an için göremiyordum. yastığın altına koyduğum elimin titrediğini farkettim. zor da olsa titremeyi bastırdım. sordum:
-sen nesin?
kadın put gibi duruyordu. sadece dudakları oynadı.
-biz şerlileriz. asaf kabilesiyiz.
-bizden ne istiyorsunuz? diye sorduğumda soğuk bir tebessüm sardı dudaklarını. konuşacağı sırada kapı açıldı. kapı aralığında annem belirmişti bir kez daha:
-kiminle konuşuyorsun evladım.
birşeyler söyleyecektim ama nutkum tutuldu. aklıma tarık abi ve ona yapılanlar geldi.
-televizyondan geliyor anne dedim. kapı kapandı.
karanlıkta benim dışımda kimse yoktu.