birkaç gün kendi düşüncelerimle boğulduktan sonra Mustafa abi merkeze gitmeyi teklif etti. hemen kabul ettim. bana güzel birşeyler giyinmemi söyledi. bende her zamanki gibi siyahları giydim. otobüste düşüneme fırsat bırakmadı. sürekli konuşuyordu bende cevap vermek zorunda kalıyordum. merkeze geldiğimizde indim ve çekingenliğimi bir kenara bırakarak etrafa baktım. Rize'ye gidenler bilir çok fazla güzel kıza denk gelirsiniz. bana herhangi bir kıza adres sormamı istedi. kızıl saçlı bi' kızı çevirdim ve tüm gücümü toplayarak gülümsedim.
-dominos pizzayı nerede bulabilirim
+gerçekten çok güzel soru (gülümseme) bende bilmiyorum
-sağolun iyi günler (gülümseme)
+(gülümseme)
bu zamana kadar özgüvenle ilgili yazılan hiçbir şeye inanmadım. ama şimdi birşeyin farkına varmıştım. insan kendi şansını kendi yaratır. kadere el kol bağlamaz. o gün en az 10 kıza nike'ın yerini sordum ve sarışın kasiyeri görmek için t-shirt aldım. farkına vardığım şey benim kurallara uymak değil, kuralları kendim yazmak oldu kısaca.