Üniversite 1iz.Manisa celal bayarda okuyoruz. izmirde yaşadığım halde belki zikiş olur diye yurtta kalıyordum. Malzeme düşerse aile problemi olmazdı böylece.Her neyse ilk dönem bitti tık yok ikinci dönem bitti tık yok. Neyse ikinci dönemin sonlarına doğru yıl boyunca bana yoldaşlık eden arkadaşımla geneleve gitmek için konuştum. Manisa keranesi sözde meşhurum. O zamana kadar zikiş zokuşla yakından uzaktan ilgim olmamıştı. Elime fırsat geçmedi de değil. Ama başına kalır babası vurur lafları ile taşaklarımı sıkıştırıyordum aklıma her zikiş geldiğimde. Ön sevişmeden var devamı yoktu bende. Ağza bile veremedim o derece namuslu takılıyordum.
Ama artık canıma tak etmişti. ilk kez bi ancuuuğa girmenin keyfini hayal ede ede arkadaşıma bahsettim. Neyse yola çıkıcaz ama nasıl kerhaneye gidilir bilmiyoruz. Tek bilgimiz cezaevi yakınlarındaki olduğu ve cezaevine giden tek bir hat olduğunu. Ek gelen bilgi ile son durağın arkası olduğunu öğrendik. Gün boyu acaba kime sorsak nasıl sorsak diye düşünüyorduk. internetten de baktık ama genelevi diyaloglarından başka bi cacık çıkmadı. Neyse bindik otobüse herkes indi otobüste bi biz kaldık. Çip şöförde bize ters ters bakıyordu. Söylemesi ayıp bunu ramazan ayından bi gün önce gerçekleştirecektik. \" son durak mi gençler \" dedi bi ara evet abi diyebildik. indik son durakta bizden başka kimse yoktu. Allahın dağında yanlız çaresiz kalmıştık. Bi tek şöförler vardı onlara da soramıyorduk. Niyetimiz uzaktan çok belliydi. (bkz: ) Zikişe gelmiştik ama deliği bulamıyorduk.