istanbul gezisi dönüşü resmen kendimi tamamen kıza kaptırmıştım. Garip bir heyecan vardı içimde. Sanki bigiblet sürmek gibi. Dengede kalmanın
verdiği hazdan bahsetmiyorum, bigibletten düşerken ki o korku gibi. Kaybetme korkusu. O zamanlar farkedemiyordum ki, çevremdeki çoğu arkadaşımı
yavaş yavaş kübra yüzünden kaybediyordum. Çevremdeki arkadaşlarım sürekli onun hakkında kötü anlamda uyarıyordu, hep yanlış anlıyordum aram
bozuluyordu. Gün geçtikçe kübra ile aramızdaki bağ arttı. Gerçi ben öyle sanıyormuşum. Kübra bana herşeyini anlatmıyordu, birşeylerden şüpheleniyordum.
ne olduğunu bilmiyorum ama insan sezer ya hani, o biçim. Bir gün yanyana otururken telefonu çaldı. Can arıyor yazıyordu ekranda. Meşgule attı
kim o dedim. Sapık dadandı başıma aradı öylesine açtıım adım can diye kendini anlatmaya başladı beni tanıyormuş ama nerden tanıştığımızı söylemedi
dedi. Ver numarasını dedim, vermem bozma huzurumuzu dedi. Sanki ben Alirıza beyim, huur evladı. Mırın kırın etti ama en sonunda aldım numarasını
aradım kimsin dedim can sen kimsin dedi babaz ben bilgenin sevgilisi ne arıyosun lan kızı huur çocuğu dedim. Adresini ver dedi küfretti
verdim adresi ne zaman geleceksin dedi akşam 6 gibi ordayım görüşücez dedi kapattı. Mahalleme gittim akşam 6 oldu 7 oldu gelen giden yok.
Bilirisiniz numarayı facebookun arama kısmına yazınca bazı profillerde bulabiliyorsunuz. Çocuğun profilini bulup mesaj attım. Neden gelmedin diye
gibtirgit dedi engelledi beni. Bende çok umursamadım, sonuçta adres isteyipte gelecek yüreği olmayan insanlara vuracak kadar aciz değiliz.