Urlaya gidene kadar nefis müzikler eşliğinde güldük. Ben zaten hep zeki ve espritüeldim. teyzemin de ince bir espri anlayışı vardı. Ama ikimiz de susmayı istemiyoruduk. Sanki tanrının milyonlarca yıllık yalnızlığına tepki olarak doğmuştuk. Bitmeyen acılarıyla insanlığın yorulup birbirimize sığınıyorduk. Onu kimse anlamamıştı, beni kimse sevmemişti, aşk nedir bilmiyordu, ve ben aşka inanmıyordum. işte birlikteydik, dedemin arabasında urlaya gidiyorduk. Ağaçlı nefis yollarda, tarlaların kenarların arkamızda utangaçlığımızı, hasretlerimizi ve masumiyetimizi bırakarak. Ben teyzeme gidiyordum o ise hayatının en çılgın gecesine gidiyordu. Ben yağmurlar içiyordum çöl develeri gibi, o bir kutupta penguenleri doğurtan bir veteriner gibi üşüyordu. dünyada her şey dengeydi. teyzem ısınacaktı, onu ben ısıtacaktım.

Urlaya gittik, dombilinin tarif ettiği yeri bulduk. Deniz kıyısında türk sanat müziği çalan salaş bir balıkçıydı burası. Dombili iyi zar atmıştı. Ama zar değil yar karar verir.