mum sayısı 3'tü ve siyahtı. kadir keyifle üç mumu üçgen şeklinde dizdi. biz ne oluyor amk tarzında bakınıyorduk süleymanla. akif ise merak ve korku keyfiyle dörtgözle izliyordu olanları. kadir'e;
-lan kadir tahtanı gibtirme bırak şu işleri, dediysem de akif susturdu beni.
-abi sus da adam yapsın. heyecan işte amk, gelecek mi bişey sanki.
gelmez tabiki diye iç geçirdim, belki de öyle umut ediyordum. kadir halıyı kaldırıp yere ufak bir daire çizdi tahta kalemle. bir adam anca otururdu içine. zaten kendi kıvrıldı oraya. kafasını kaldırıp,
-siz dışarıda oturun dedi. parmağıyla karşımızda duran boy aynasını gösterdi.
-süleyman sen şu aynanın üstündeki bezi indirsene, akif sen de ışıkları kapat.
olayın akışına kapılmıştık. sanki o töreni yapmak zorundaydık. denilenleri yaptıktan sonra süleyman mumları yaktı. cebinden iki ufak kağıt parçası çıkardı. onları yakarken bize seslendi.
-beyler aynaya bakın ama sakın gözlerinizi kapatmayın. kırpmayın bile.
dediğim gibi dindar değildim ama korku sarmıştı. bi bildiği vardır herhalde kadir'in dedik. aynaya bakmaya başladık. o ara aklımda sürekli aynı soru dönüyordu. kadir neden bizi çemberin dışına oturtmuştu?