ne kadar boktan bi dunya

elbette mutlu olmak için çabalamalı insan
şöyle bir uyanıp, penceresini açmalı ve
ciğer dolusu hava çekmeli içine.
ağız dolusu gülümsemeli
mutluyum diyerek.

çevresinde ne oluyorsa,ona karışmalı.
ona karışıp o,olmalı.
olmuyor bazen değil mi ?
gelmiyorlar işte, kimse gelmiyor.
oturuyorsun böyle bir tabureye
saatine bakıyorsun ama biliyorsun
gelmeyecekler, kimse gelmiyor.

ütüsüz pantolonun cebinden çıkacaklar mı
ucuz pavyonlar da ki moskof kadınlar mı
peydah olacak anlamsız mutluluklar mı
yoksa
bir gece aniden çalan kapıyı açıp gelen kadın mı
mutlu edecek bizi ?

dört satır ulan, dört satır.
ne o mutlu ediyor insanı ne de dört sene.
kimisi köşe de ağlıyor, kimisi sigaranın dumanı diyor
sigaranın dumanı kaçtı gözüme.

yıllardır neler oynuyor göz bebeğimize
kanla kapatıyorlar yüzümüzü,
aynaya bakıyoruz sonra, yıllar geçmiş.
fakat fark etmiyor hiçbir şey
insan yine aynı altın, aynı tak.