ne kadar boktan bi dunya

papatyalar
namluların ucunda
sen
deniz kıyısında
fotoğraflar elimde
bıçak sırtında nefesim
sersefil ettim
çiğnediğim toprağı
çehrende bir üslub var
bir jargon var nefesinde
bir ben anlarım
bir ben bilirim sanki
nefesinin dilini
saçların dağılan
yaz rüzgarları
bir beni serinletir sanki
ağzından çıkan her yıkım
bir beni yok eder de
bir diğerine yaşam bahşeder
adımı
eşgalimi ve bir şiirimin
satırını hatırlaman yeterdi bana
oysa ki ben
senin
saçlarının her bir telini
ellerinin her bir parmağını
hislerinin her kıpırdayışını
ezbere çizerim bir şiire
sen
bir deniz kıyısında
serinletirken bedenini
cehennemi yaşatıyor burada
sevdiğin çiçekler bana
koşuyorsun
hem de çok hızlı koşuyorsun
ancak
bana doğru değil
gün ışığında
kara geceleri hapsediyorum
bıçak sırtında yaşıyorum artık
ellerimi tuttuğun her bir gün
yanımda güldüğün her saniye
aklıma mıh gibi çakılı da
gittiğin gün koca bir kente
sığmıyor
benim ağlamamın
canımın yanmasının
bir manası ve önemi yok
sen güleceksen
sen bir nebze mutlu olacaksın
hiç durmasın koca bir ordu
namlusunu şakağıma dayasın
tetik parmaklarımın ucunda dursun
düşünmeden tetiği çekmezsem
kahrolayım.
yeter ki
ölürken
aklımın her bir köşesinde sen ol
seni düşünmeden ölürsem
arafın kıyısında dolaşayım