ne kadar boktan bi dunya

tüm insanlığın yaptığı hatalar için kutsanmak.
kendi benliğimde boğuluyor ve
geceleri yorgun küllerimden uyanarak güçlü
daha güçlü ve daha güçlü olmaya çalışıyorum.
çoğunluğu başarısızlıktan oluşan koca bir
heykel gibi ortadayım ve sanatçıma küfür ediyorum.
beni oyan, yüzüme şekil veren, ellerimi yapan, beni balçıktan yapan
bana bir beden veren ancak bir ruh üflemekten aciz olan o.
heykeltraşıma küfür ediyorum.
ben bir biblo gibi burada olmak istemiyorum.
bir matruşka gibi oluyor bazen çileler.
biri, sonra bir diğer ve sonra çok başkası.
fakat sorun şu ki,
küçülmüyor çileler. çileler içeriden dışarıya doğru açılıyor
yeşil gözlü matruşka ruhumda.
senin ufak çalışma masanda duran bir vazo gibi olmak.
içimde papatyalar veya güller.
senin zamanca yanında geçerken kokladığın papatyalar olmalı içimde.
güneş almayan bir köşe de duran bir vazoyum fakat.
içim boş ve kötü bir işçiliğim. belki de bir gün dirseğin çarpacak ve
sebepsizce kırılacağım.sen kırıldığıma değil de
düşen parçalarımı temizleyerek harcayacağım zamana acıyacaksın.
şarap şişesi olmak gerekiyor aslında.
sahilin bir köşesinde içilen ve denize atılan o şarap şişesi.
kayalar da parçalanana kadar deniz de dolaşan
balıkların dahi umursamadığı o güzel şarap şişesi.

./.

kimisinin ağzından çıkan bir kelime
tanrının yazdığı bir şiiri okumaya eş değer.
boğuluyormuş gibi olup, nefes almak
tam da nefessizlikten öleceğin an da.
tehlikeli her şey ve herkes.
tehlikeli kutsal zamanın kutsal esrimesi.
boğuşurken düşünemiyor insan
boğuşup kazananları görüp onlardan olmak istiyor yalnızca