Yemek bitince odama çıktım. Gıcık kardeşimde benimle beraber geldi. Ben sandığın kilidini arıyordum. O da oyuncak arabasıyla oynuyordu. Birden elektrikler kesildi. Anneme seslendim ANNEEE! Bize ışık getir. Ama cevap yoktu. Kardeşimi alıp aşağı indim. Çok karanlıktı. Telefonumun ışığını kullanıyorduk. Bir dakika sonra elektrikler geldi. Annemle babam hep bizi evin içinde aradıklarını ve bize seslendiklerini söylediler ama biz ses duymamıştık. Neyse çok umursamadım ve odama çıktım. Her yere baktım anahtar filan yoktu. Aklıma evde bodrum katı olduğu aklıma geldi. Bir tek oraya bakmamıştım. indim aşağıya. Kapıyı açtım ve elimdeki el lambasını yaktım. Burası çok soğuktu. Anahtarı aramaya başladım ve biraz sonra garip sesler gelmeye başladı. Heralde kardeşim bana şaka yapıyordu. Ama onun sesi değildi. Cihan burdayım diye garip sesler geliyordu. Korkudan elimdeki lambayı düşürdüm. Önümü artık göremiyordum bağırmaya başladım. Ama kimse duymuyordu. Gözlerimi kapadım. Her şey göz yanılsaması Cihan. Kendine gel! diyordum kendime. Gözlerimi açtım. Önümde siyahlı bir adam vardı. Üstüme doğru geliyordu. Yavaş ve emin adımlarla. Yavaşça gözlerim kapanıyordu. Artık kendimi hissetmemeye başlamıştım...