Kız ağladı panpa. Ciddiyim gözlerimin önünde ağladı. Telefondan onu gördüm. Ağlayışını gördüm ama dokunamadım. Sarılamadım bile o kıza ben o an. Belki sarılsam, yanağından öpsem o kız daha moralini yükseltebilirdi. Fakat yapabildiğim tek şey canım acımıyormuş gibi görünüp ona destek çıkmak, onu teselli etmek oldu. Kendini üzme, kendini sakın üzme, toparla kendini, biz sadece ayrıldık ama konuşacağız, çok iyi dost olacağız. gibeyim dostluğunu. Seviyorum ulan seni diyemedim. Seviyorum ama boş bir sevgi. Ne dolaşabiliyoruz birlikte, ne elini tutabiliyorum, ne kokusunda sarhoş olabiliyorum. Kızla aramızda 1000 kmden fazla bir mesafe var be panpa. Işıksız bir geleceğe doğru gidecektik ve bizde bitirdik. Ama o kız hüngür hüngür ağlarken ben ağlayamadım, içim acıdı ama ağlayamadım. Çok değişik bir duygu. Ne hissettiğimi bile bilmiyorum. Üzüntü, sevinç, öfke. Bunlar o anlık benim içimde olmayan şeylerdi. Bir hiçtim ben ve ruhum!

Lan dıbına dur benimki de geldi aklıma. Liseye yeni başlamışız bi kız vardı beste diye sınıfa bakmıştım böle kimse güzel gelmemişti ilk zamanlar sonra biz bu besteyle yakınlaştık tam oluyo dedim bana kardeşim dedi kodumun huuru. 3 yıl boyunca kardeşim dedi durdu. Sevgilisi oldu bana sarıldı ayrıldı ben teselli ettim. Ben hep yanındaydım ama kardeş işte dıbına. Söyleyemedim bi türlü şimdi görsem yine severim ama yine söyleyemem amk