Beraber insanların azaldığı kadar uzağa yüzdük. Dinlenmek için başımızı sudan çıkardığımızda Gizem sevgilisinden bahsediyordu.

... işte geçen de oraya gittik... Fakat gözlerim birisininkilerle karşılaşınca dediklerini dinleyemedim.

Oradaydı işte.

Çok uzakta da değildi. Belki sadece üç, dört metre. Yanında dünki kızla.

Acaba şu an ne düşünüyordu? Muhtemelen o benim ne düşündüğümü biliyordu. Çünkü değişen ben değildim, oydu. Yine de içimden bir ses değişmediğini söylüyordu.

O değişmezdi. O değişemezdi işte. Olmazdı. Olamazdı.

Ama farklıydı. Bunu inkar edemezdim. Sadece bakışları değil. Daha hiç konuşmamıştık ama içimden bir ses konuşsam duvar gibi bir sesle cevap verecek diyordu. Aslında dün bana dayan demişti. Belki hayal görmüştüm ama ben gerçek olduğuna inanmak istiyordum. Bu şekilde değişmediğine inanırdım. Biraz da bu yüzden onunla konuşmak istemiyordum. Bu kadar somut bir şekilde bana bir yabancı gibi davranmasını kaldıramazdım.