inkar etme Zühre... Küçükken sizi o kadar kıskanırdım ki.. Hiç de aptalca bir çocukluk aşkı değildi sizinkisi. Onun sana olan bağımlılığını, seni herkesten kıskanmasını, başına bir şey gelince girdiği öfkeyi, seni herkesten korumasını, en çokta sana olan bakışlarını hayran hayran izlerdim. Seni kendinden çok severdi. Sana olan aşkı seninkinden az değildi.

Bunları duyunca, sanki olabilirmiş gibi, içimdeki ateş daha da büyümüştü.

Tamam Sevim. dedim burnumdan soluyarak. Tamam. Madem beni o kadar çok seviyordu, ne oldu da her şey bu hale geldi söyler misin? Sence benim onca yaşadıklarımızı, ona olan sonsuz sevgimi inkar ederken hiç mi canım acımıyor? Ama ne yapabilirim sen söyle. Neden, neden diye sormaktan kafayı yiyeceğim. Başka ne yapabilirim Allah aşkına! Çünkü inkar etmezsem, neden diye düşünmekten delireceğim sonunda!

Biliyordum, birazdan ağlayabilirdim. Ama şimdi olmazdı. Önce Sevim'den her şeyi öğrenecektim. Yoksa o beni yatağa geri tıkıp dinlenmemi emredecekti.

Derin bir nefes aldım. Sesim titremesin diye özel bir çaba sarf ediyordum. Hadi Sevim. Anlat artık. En baştan, neler olduğunu anlat.

Gözleri yatakta, pikenin dokusuyla oynarken konuşmaya başladı. Sen onun haberlerini benden aldığın gibi o da senin haberlerini benden alıyordu.