Dudaklarımda sorulmayı bekleyen onlarca soru vardı. Ancak eğer ona kızmadığımı söylemezsem kollarımda ölecek gibiydi. Ah aptal kız! Neden benim affımı bekliyordu ki? Sana kızmadım Sevim... tamam lütfen ağlama.

Minnetle bana sarıldı ama hala ağlıyordu. Bunun mutluluk gözyaşları olduğunu bir süre sonra yüzünü kaplayan tebessümle anladım. Of... Seni teselli etmesi gereken benim sen beni teselli ediyorsun. dedi gözyaşlarını silerken. Aynı zamanda gülümsüyordu da.

Teselli gerektiren bir şey yok ki dedim omuz silkerken. Aptal bir hevesle geldim buraya, aklımda saçma sapan bir çocukluk aşkı... Aldım boyumun ölçüsün işte.

Konuşmanın başında yüzünde olan acı tebessüm, sonunda yavaşça solmuştu.