Ellerim, tişörtüm, pantolonum... Görebildiğim her yer kurumuş kanla kaplıydı.

Korkmam gerekirdi değil mi? Vücudumu inceleyip yaralarımı aramam.

Hiçbiri gerçekleşmedi

Zihnim telaşla bir şeyleri çözmeye, bedenimi kontrol etmeye çalışırken bedenim ölümcül derecede soğuktu. Aynı soğukkanlılığımla duvara yaslandım. Bir süre sonra metal bir kapının açıldığını duydum. Aynı anda mahzen ışıkla kaplandı. Sonunda bedenim insani bir tepkiyle gözlerimi kapadı. Gözlerim ışığa alışınca kapıya baktım. Takım elbiseli bir adam karşımdaydı. Manolya, nasılsın? diye sordu. Sesi hafif bir esinti gibiydi. Ama içinde 'ipler benim elimde.' diyen güçlü bir tarafı vardı.