Koca bir kahkaha attım gelen cevapla, sanki daha önce hiç gülmemişim gibi acısını çıkarta çıkarta.

Karşımdaki adam dayıma döndü,Reşat, yeğenin hem güzel hem de zeki.

Dayım sadece bir gülümsemeyle karşılık verdi. Çünkü biliyordu, ben böyle biri değildim. Aile arasında oturur şaka yapardım ama insan içine çıkınca sessizliğimi korurdum. Ben bu değildim. Ama pek de umrumda değildi açıkçası.

Yemek benim için sessiz bitmişti kendimi yemeğe vermiştim. Sadece Sevim'den 'Bu işi sonra konuşacağız.' mesajları alıyordum. Yemekten sonraya saklamıştım maharetlerimi.

Dayım ve arkadaşlarımla oturuyordum. Sevim iş konuşmalarından sıkılıyor, ara sıra gelip yanıma oturuyordu. Tabii dayımın arkadaşları dışında biri daha vardı...