Ağzımdan bir hıçkırık kaçtı ve nefretle doldu kalbim. Yine ortaya koymuştum zayıflığımı. Koşarak insan selini aştım, merdivenlerden yukarı çıktım. Sevim'in odası nerede olduğunu düşünemiyordum. Bu yüzden koridorun sonundaki merdivenlerden bir kat daha çıktım.

Anılar, beni sevdiğini söyleyen, beni bırakmayacağını söyleyen tüm anılar beynimde sanki bir daha oynuyordu. Ve acı... Öfke... Büyüdükçe büyüyordu içimde.

Üst kat sadece terastı. Ama ne bir koltuk, ne de bir sandalye vardı. Kendimi yere bıraktım. Bağırmak istiyordum. Çığlık çığlığa bağırmak, deli gibi ağlamak, kırıp dökmek, aşağı dönüp ona vurmak, yapamasam da canını benimki kadar acıtmak istiyordum.