Kız kafasıyla beni gösterdi.

Her şey insanı çıldırtan bir ağırlıkla gerçekleşti. Önce kaldırdı başını, sonra gözleri etrafı taradı. Çok uzakta değil, biraz ötede, dolu gözleriyle, enkazdan ibaret olan hedefini buldu.

Beni.

Kollarını kızın omuzlarından çekti. Bir an anladım ki gri gözler birkaç hisle dolup taştı.

Ağzını açtı. Bir şey söyleyecekti. Söylerdi değil mi?

Konuş, konuş Giray. Konuş ki senden vazgeçmeyeyim, konuş ki seni affedeyim.

Ama muhtemelen ne diyeceğini bilmediği için geri kapadı dudaklarını.

Gözyaşları yüzünden bir şey göremeyecek bir hale geldiğimde arkamı döndüm. Döndüm, çünkü istemedim acımı tatmasını. istemedim beni bilmesini. istemedim değerini görmesini...