Sabırsızlıkla seslerin geldiği yöne, seranın arkasına yürüdü. Önündeki şeffaf plastiği kaldırdı ve birbirine tezat iki bedenle karşılaştı. Öyle bir tezatlıktı ki bu, sahneyi durdurup saatlerce gülmek istemişti.

Ahmet Amca izbandut gibi iri, kırkını devirmiş bir adamdı. Ama başa çıkamadığı kişi zayıf kendisi gibi küçük bir çocuktu.

Ama bu çocuk bu savaşı kazanacaktı. Bunu o gri gözlerinin yoğunluğundan anlamlılığından anlamıştı. Ruhsuz gri gözler değildi onunkiler! O kadar parlaktılar ki... Gümüş gibi!

Kuş beyinli Ahmet Amcanın bu cocuk karşısında hiçbir şansı yoktu.

Çocuk onu fark etmişti fark etmesine ama arkası dönük olan Ahmet amacınn ruhu duymamıştı. Çocuğun yakalarından tuttuğu gibi kaldırdı ve ileri geri sallamaya başladı. Öyle bir sallamaydı ki bu çocukcağızın başı kopacak gibi ileri geri sallanıyordu.

Daha fazla bekleyemedi, tiz bir sesle bağırdı.