Depresyona girmiş kendimi çok kötü hissediyordum eski evimizde kalmaya başlamıştım kız kardeşimin yüzünü görmeye dayanacak gücüm yoktu. Ağlıyordum durmadan ağlıyordum o eski günlerde ki gibi o küçücük masum çocukken babamın annem ile kavga ettiği gibi. Odam hava ile beraber kararıyordu. Karanlık beni depresyonumdan atmaya yetmiş ama çok büyük tekrar yaşamak istemediğim bir korkunun içine sürüklemişti evet korkuyordum karanlıktan karanlıkta yalnız kalmaktan. Burada kalamazdım tekrar o günlere dönemezdim yalnız başına karanlığın içine gömülmüş kurtarılmayı bekleyen o çocuk olmayı kaldıramazdım hayır yalnız kalamazdım. Hemen gözlerimde ki yaşı silip yüzümü yıkadım dışarıya çıkıp insanların olduğu bir yerlere geçmem lazımdı. Ayakkabılarımı giyip hemen kendimi dışarıya atmıştım. Sokak lambaları yeni temizlemiş asfaltın üstüne vuruyor zemini sarı bir renge boyuyordu. Işığın olduğu bir yerde olmak beni biraz olsa da rahatlatmıştı ama hala güvende değildim sokak bom boş benden başka kimse yoktu. Hemen adımlarımı hızlandırarak caddeye doğru yürümeye başlamıştım 20 dakika kadar yürüdükten sonra caddeye vardım. Caddeye varmak beni rahatlatmıştı. Parka doğru ilerleyip boş bir banka oturdum akşam yürüyüşü yapan insanları izlemeye başladım. Tam o sırada bir dilenci kız dikkatimi çekti...