Ne yapmam gerektiğini biliyordum. Çalışmak zorundaydım. Kimse kurtaramazdı beni. Kendi ayaklarım üzerinde durmam lazımdı. Şu an yanında olan arkadaşınla bir tartışırsın çekip gider. Tek kalırsın destek olacak kimsen kalmaz yanında. O yüzden bir yerlere gelmek zorundaydım. Çalıştım çalıştım.. Gecemi gündüzüme kattım. Ama hiçbir zaman olumsuzluğa kapılmadım. Sürekli bir umudum vardı. Ne zaman çalışmaktan bıksam yorulsam babamın söylediği sözler çınlıyordu kulaklarımda. Ve başardım da. Kimsenin beklemediği benim bile hesaplamadığım bir sonuç aldım. Türkiye’nin en iyi üniversitelerinden birinde çok iyi bir bölüm kazandım. Böyle beyler. Şimdi son seneme gireceğim üniversitede. Hala dakikası dakikasına hatırlıyorum hissediyorum o anları. Tabi diyorum bazen buralara kadar gelip babamı üzeceğime, tarlada da çalışırdım bunları yaşatmamak için. Hakkını ödeyemem ne annemin ne babamın. Allah onlardan binlerce kez razı olsun. Daha da mutlu günler gelecek beyler asla üzülmeyin. Dibe batmadan yükselemezsiniz. Her şafağın ardında da aydınlık vardır. Bunları unutmayın. Ve eğer yanınızdaysa onlara doya doya sarılıp öpün onları. Haydi Allah’a emanet.