Neyse küçüklüğümden de bahsedeyim biraz. Asıl konuyla ilgisi yok ama yazasım var. Ben hep ezildim dışarda. Kaç defa dayak yediğimi hatırlamıyorum. Hani maçlarda adam olmayınca kaleye konan çocuk vardır ya. O benim işte. Pek sesim soluğum çıkmaz. Alay ederlerdi birkaç yaş büyük çocuklar benle. Baba memur olunca haliyle tayin de sık sık oluyordu. Her sene farklı bir okula gidiyorsun. Orada da dışlıyorlar seni. Çünkü hepsi birbiriyle çok yakın arkadaş. Hep beraber takılıyorlar. Kimisi çocukluktan beri… Bense kimseyi tanımıyorum. insanlara karşı zaten mesafeli ve soğuk olunca ortaya ne çıkıyor tahmin edebilirsiniz.