Polis memurunun üzerimde kullandığı bayıltıcı ilaç etkisini bir saat önce kaybetmişti. Gözlerimi açtığımda anne ve babamın beni tren istasyonunda bir banka yatırmış ve uyanmamı beklediklerini fark etmiştim

Şehirden ayrılmak fikri yeterince sinir bozucuydu ama bizi yerleştirdikleri tren kadar can sıkıcı olamazdı. Tren sayamayacağım kadar çok vagondan oluşmuştu, her vagonda ise ona yakın kabin vardı .Biz son vagondaydık, şanslıydık ki kabin tamamen bize kalmıştı. Eski kabinde duvarlara yerleştirilmiş koltuklar ve kapının üzerine konmuş tanıdık ekran dışında hiçbir şey yoktu . Gözlerimi camdan çektim ve aileme baktım, mavi göz ve saçları beyaz tenlerinin solukluğu nedeniyle parlıyordu. Kabindeki sinir bozucu sessizliği bozarak anneme döndüm:

Bizi hangi şehire zütürüyorlar? Biliyorrsun ki ülkenin batı yakası çok büyük

Annem uzun zamandır aralamadığı dudaklarını gerdi ve cevap verdi :

''Bildiğim kadarıyla Match'e gidiyoruz. Hani tarihi büyük saat kulesinin olduğu , adı neydi Big Ten? Bag Ben? Ah evet, Big Ben!''

iki yıl geçmesine rağmen okuldaki tarih derslerini unutmamıştım; Match eskiden Londra diye bilinen bir yer olmalıydı, hatta yanlış hatırlamıyorsam yıkılmaya yüz tutmuş devasa bir dönme dolap bile vardı. Başımı yeniden sağıma çevirdim ve gözlerimi cama yapışmış meyve sineğine odakladım. Benim şu an daha fazla acı çektiğim kesindi. Yol boyunca ilerledikçe harabeler azalıyor ve yeşillikler artıyordu, hava artık turuncu ve rutubetli değildi, sadece her zaman olduğu gibi karanlıktı.