evet onlardı. bu zamana kadar şehir efsane sandıgımız adamlar özel kuvvetler komutanlıgının personelleri aslanlar gibi duruyorlardı. oraya daha hızlı varmamız için yolu açmışlar ve artık işleri bitmişti. onlar en kötü durumlarda orada olacaklardı ve artık bu onların işi değildi. hosgeldınız gardaşlar dedi aralarından bir tanesı astsubaydı. içimde garip bi mutluluk oldu sohbet etmeye basladık biraz sonra bizim burdaki işimiz bitti allaha emanetsiniz yolunuz bahtınız acık olsun gardaşlar kılıcınız keskin olsun dedi. adam gözümde yücelmişti. şefin de bi arkadası varmıs aralarında onla hasret giderdiler sankı oturdular konustular biraz. ardından bizim geldıgımız yone dogru gittiler kayboldular gozden helikopter gelip onları alacaktı. işlerini ekgibsiz yapmıslar uzerımızdekı yuku hafıfletmısler yolu acmıslardı. mukemmel ınsanlardı. yol bundan sonra tehlıkelıydı diğer birliklerin yanına gidene kadar bu cehennemden kayıpsız cıkmalıydık ve her yerde magaralar oyuklar vardı ileri taraflarda doga kosulları sertlesıyordu. asıl burada kendımı aşacak insan üstü mücadelemi verecek alnımızın akıyla buradan da cıkacaktık. hepimizin hayalleri vardı kiminin de bekleyeni vardı basımıza bısey gelmemelıydı ve herkes bunun bilincindeydi. gölge gibiydik sessiz sedasız ögrendiklerimizin hakkını vererek ilerliyorduk. en alt devre ben oldugum için m60 tasıyordum sırtımda m16 da vardı. m60 ı konusturdugumuzda hersey susardı gercekten bir efsaneydı. müsait pozisyonda olursak karsımıza cıkan herseyı rahatlıkla ezıp geceblırdık ve cephanemız de boldu. öyle ota taka cephane harcamazdık kursunumuz bosa gıtmezdı. ayşeyi hatırlamıyorum bile o anlarda keyfım de yerınde bu durumdan kendımı herseye hazırlamısım. ilerlerken ölü sessizliği bir anda bozuldu muthiş bir atıs vardı uzerımıze hemen oldugumuz yerde siper aldık ama bu diğerleri gibi değildi. pusuya düşmüştük fakat istediklerini alamamıslardı sabit hareket etmedıgımızden ilk atısta zayiat verdiremediler ve yerleri de artık belliydi. kim oldugumuzdan habersizlerdi ve oracıkta onları serecektık. duygularım tavan yapmıstı artık zamanıydı ölmelilerdi köpekler gibi can vermelilerdi. avantajın bize gecmesını saglayacak tek sey benım elımdeydı. oldugum yerde m60 ı kurduktan sonra atesın geldıgı yere muazzam atıslar yaptım. belli ki çekilme hazırlıgı yapıyolardı fakat yol tuzaklarla dolu olabilirdi. gruptaki abilerim de hakkını vermıs karsı tarafın atesını susturacak hamleler yapmıslardı. şef bir yandan grubu idare ediyor bir yandan benım atıs yaptıgım yönleri ayarlayıp söylüyordu. kafama göre atmıyordum. sonunda bitmişti ses soluk kesilmiş ortalık eskı halıne dönmüştü fakat mevzılerımızden cıkmadık. iyi ki de cıkmadık.