Uyandığımda onu aradı gözlerim, sevdiğimi görmek istedim, bütün arkadaşlarım ordaydı, bi tek zeynep yoktu, gelmemişti, telefon istedim arkadaşlarımdan, aradım, hastanedeyim dedim, biliyorum dedi, yalvardım gelmesi için, ağladım, nolur gel seni görmek istiyorum dedim, işim var gelemem dedi, dıbına koyim belki ölecektim ben, umrunda olmadı, benim için kalkıp ta 1 saat hastaneye gelemedi, sarıldım anneme ağladım dakikalarca, gelmedi zeynep. Bir hafta sonra falan taburcu ettiler beni, ben yine hiçbir şey olmamış gibi gittim onunla konuşmaya devam ettim beynimi gibeyim. Hiç açmadım hastane konusunu, kırmak istemiyodum onu... 7 Nisan geldi, doğum günüm, aslında o gün en büyük acılardan birini çekecektim.