adamın mezarı bulduk bulmaya da, mezar kazmak öyle kolay iş değilmiş. hele kaçak kazmak daha zor. çökmüş mezar iki kat daha zor. saatlerimizi aldı. son tahtalara ulaştığımızda tepemizde bir karaltının dikildiğini farkettik. şimdi sıçtık dedim. yakalanmıştık. ne desek kıvıramazdık. kafayı kaldırıp tam yalvaracaktım ki karşımdakinin köylülerden olmadığını anladım. bu cübbeli dayıydı. gülümsüyordu.
-ne yapacağız lan?
-kaz ilker kaz, doğru yoldayız.
tahtaları çekince mezardaki garipliği farkettim. dedemi de gömmüştük zamanında. çocuktum ama definin nasıl olacağını bilirdim. birileri adamın cesediyle sonradan oynamış, sağa yaslanması gereken yeri değiştirmiş tam kıblenin ... yönüne koymuştu. adam o yüzden namaza sürekli oraya duruyordu.
parçalanmış yok olmuş etlerin arasından sol bilek kemiğine yakın yerden, kemiğe takılı kalmış üç paslı çiviye elimi uzattım. çivileri çektiğimde mezarlıkta artık sadece ilker ile ben kalmıştım. bir daha cübbeliyi hiç görmedik, hayatımızın sonuna kadar da görmeyecektik.