hiç unutmam bigün ortaokulda yağmurlu havada okul bahçesinde arkadaşlar top oynuyo. Beden dersiydi. Beni de çağırmışlardı üstüm kirlenir anam kızar diye gitmedin oturdum ders çalıştım lan.Sbs vardı o zamanlar. Kafamı gibeyim ilk o zamanlar başladı asosyallik ben de.Yok lan gerçi ilkokulda da asosyal ezik bir velettim. Liseden sonra asosyalliği az buçuk yendim.

Babam ve annem hep çok korumacı oldular. Bence de çok yanlış bir şey. Hele bir de söz konusu ebeveynler mükemmeliyetçi olunca iş iyice kötüleşiyor.

Annemde babamda aşırı mükemmelliyetçiydi.En mükemmel evlat onlarınki olmalıydı. Derslerinde başarılı olacak. Dışarı çıkıp gezip tozmayacak. Sevgilisi olmayacak. Dindar olacak. Kötü arkadaşı (nasıl oluyosa) olmayacak. Bilgisayar oynamayacak hep ders çalışacak. Evden okula okuldan eve arada dersane yapacak aile sözünden çıkmayacak. Nereye giderse haber verecek.

sonuç kendine güveni olmayan bir züt. Sonuç kendi çabalarıyla kendini geliştirmeye bazı şeyleri aşmaya çalışan bir genç.18 yaşına gelmiş robotloğu yeni red edecek zeka seviyesine anca sahip olmuş.

Ama aynı ailenin 2 çocuğu da bir olmuyor işte. Benim ablam benim gibi olmadı hiç. ilkokulda o da ezilmiş çok. Hocasından dayak yermiş evde de babam döver diye söylemezmiş. Daha sonra aktı gitti düzeldi o.Belki kızların erken ergenliğe girmesinden kaynaklıdır bu farklılık bilemem.

Son olarak şuan neyseniz ailenizin bir gölgesisiniz beyler. Yani 17-18 yaşından büyüklere bir şey demiyorum 17-18'den sonra kişiliğimize karakterimize biz ekleme yapıyoruz diye düşünüyorum.