ilker mezeleri hazırlamış özene bezene. atıştırıyoruz bi taraftan bi taraftan şarabı zütürüyoruz. şişenin yarısına geldik hemen. derken bizim cübbeli dayı mutfağın kapısında belirdi. murat da arkasında müridi gibi duruyor.
-bu zıkkım günah, evimde içiyorsunuz, misafirsiniz ama bu kadarı fazla.
dedi.
-kimin evinde kime ne anlatıyon dayı, canın çektiyse gel dedi ilker. ilker uçuşa geçmişti. ayağa kalktı. mutfak kapısına yaklaşıp murat'ı çekti içeri kapıyı suratına kapattı.
bir anda zemin sarsıldı. bir iki kere ömrümde hafif deprem görmüştüm. o an deprem oluyor sandım. masa, şişe, tabaklar yere savruldu. murat diz çöküp kapıyı açmaya çalışıyordu. beceremedi. ilker ise buzdolabı ile duvarın arasında kalan yere yuvarlandı. ben de bir çırpı masa altına kendimi attım. gözlerimi bir ara açınca çekmecelerin açılıp kapandığını bıçak çatal ne varsa havaya fırladığını gördüm. mutfak savaş alanı gibiydi. ne kadar sürdü bu olay hatırlamıyorum. ayıldığımızda ilker kolunu fena incitmişti. murat da fiziksel bir sorun (zihinseli demiyorum) yoktu. ben de iyi sayılırdım. sabaha kadar eşyaları topladık. sabah nefes almak için dışarı attım kendimi. üst kat komşusu ibrahim amca denen adam dış kapıdaydı. selam verip çıkacağım sırada dönüp bir soru sordum.
-dün akşamki sesleri duydunuz mu?
adamın verdiği cevap beni şaşırttı.