"insanın tarihi doğduğu gün değil çektiği en büyük acı, yaşadığı en büyük utanç, işlediği en büyük günah, yaptığı en onurlu şeyle başlar."
herkes diyor ya buradaki hikayelerin kahramanları hep 1.90, kaslı, sosyal insanlar diye. ben değilim. orta sınıf bir ailenin ikinci çocuğuyum. annem babam memur. benden yedi yaş büyük ve ruh hastası bir abim var. hala ailemle yaşıyor abim. bir evimiz var bir metropolün kenar mahallerinden birinde. toplamda da 100.000 kadar borcumuz var aile olarak.
annem babam toplumun hoca deyip el üstünde tuttuğu kesimdendi. kendilerince kültürlü insanlardı. annem yaşadığımız metropolde doğup büyümüş bir kadındı. babamsa kayseri de doğmuş üniversitede istanbul, bursa, kayseri şeklinde üniversite değiştirmiş 2 kez. darbe zamanında hapiste yatmış koyu solcu futbol fanatiği beşiktaşlı/adana demirsporlu bir adam işte.
yan binada anannemler oturuyordu çocukluğumda. anne baba çalışınca bana o bakmak durumunda kalmıştı kuzenim mavi ile. kuzenim benden bir yaş büyük bir kızdı. ben her zaman ondan daha mantıklı ve daha zekiydim. daha doğrusu mavi biraz salaktı. biz sürekli kavga ederdik ama birbirimizi severdik de. abim de evin arka sokağındaki liseye giderdi o yıllarda. mahallenin çocuklarından biriydim işte ben de. ufak tefek sarışın renkli gözlü tatlı bir çocuk işte.
abim dik başlı bir çocuktu. her şeye karşı gelen bir yapısı vardı ve arkadaşlarına çok değer verirdi. evin içindeyse tam bir şerefsizdi. çocukluğumun büyük kısmında beni baskılamıştı. bir su getirler bir çay zütürlerle köle gibi kullanıyor ve kişiliğimi de eziyordu. yeri geldiğinde beni dövüyor yeri geldiğinde paramı tabağımdaki köfteyi alıyordu.
bir lada samaramız vardı babamın. okula onla gidip gelirdik beraber. sessiz sakin bir adamdı babam. gözü dönene kadar beklerdi her şeyi ama gözü döndükten sonra en olmayacak işleri yapardı. annemin okul müdürünün burnunu kırmış bir kere doğum iznini yürürlüğe koymuyor diye. üniversite zamanları bayağı belde silahla falan gezermiş ama hapishanede onun da ruhunu ezmişler işte.
biraz da annemden bahsedeyim size. annem zehir gibi zeki bir kadındı. yanlış tercih yüzünden öğretmen olmuştu ama işini gerçekten severek yapar okulda bir kelime fazla öğretebilmek için gırtlağını yırtardı. tam anlamıyla idealist bir kadındı ama sevgisini göstermekte zorlanan bir insandı. genel olarak çocukluğumdaki karakterler bunlardı.