Tahmin edebileceğiniz gibi dıbına çakim hiç arkadaşım yoktu neredeyse. Zaten içine kapanıktım birazcık bu hastalığımla beraber hiç insanlarla konuşmamaya başladım. Doktorların tavsiyesiyle pgibologa gidiyorduk da ben hiç konuşmuyordum adamı izliyordum öyle dıbına çakim. Kimsenin çocukluğu gibi geçmedi benimkisi beyler ne ağaçtan düşüp kolumu kırdım ne metin2 oynayarak çürüdüm. Hastanede öylece beklemekle geçti bazen herkes üzgün oluyordu diyordum ki acaba ne zaman ölücem herkes mutlu olunca da aa biraz daha yaşıyacam diyordum. Beni ilk hastahaneden çıkardıklarındaki düşüncem de herhalde çare kalmadı evinde ölsün dedilerdi nasıl bir ruh hali içerisinde olduğumu siz düşünün artık. Ondan sonra da zaten cinsel istismara maruz kaldım işim var devam edicem