lisede hiç çekilmeyen, pis bir ergendim maalesef. ne ekmek almaya gider, ne bir misafirliğe. eve gelen misafir olunca da odanın kapısına kanepeyi dayar bu dünyada hiç olmamış, yokmuş gibi davranmayı seçerdim. bazen de misafirlere yakalanınca o saatlerce yerinde kıpırdamayan kertenkele taklidi yapıp onlara yokmuşlar gibi davrandım. yani tak gibi bir zaman dilimiydi benim için de ergenlik. neyse bir kış günü annem ve babam "oğlum sana palto alacağız hadi beraber gidelim" diye beni de çağırdılar alışverişe. onlara ders çalışacağımı bahane edip gelmeyeceğimi söyledim. ısrar etmediler ve biraz sonra parlak gri uzaylı paltosuna benzer bir şeyle geldiler.