O senin gölgen değil ışığın

Evliliğimizin ilk haftaları karımla beraber gittiğimiz şık restorantın çıkışında valenin arabamı getirip arabamı teslim etmesini bekliyorum.O sırada karşı kaldırımda otçu balici tayfadan çocuklar bizi izliyor. Saat daha çok geç olmadığı için sahilde biraz oturalım diyorum. Hemen restorantın yakınında küçük bir bank bulup oturuyoruz denize karşı. Yanımıza geliyor çocuklar.O dediğim tayfanın içindeki çocuklardan biri eşimin çalıştığı okuldan bir öğrenci çıkıyor. Belli ki kafaları çekmişler. Hocam bu adam kim diyerek çocuk bana saldırıyor birden kafası iyi olduğundan çocuğun ellerini tutmaktan başka birşey yapmadım. Sadece itmiştim. Dengesi bozuldu.Önce kafasını kayaya vurdu sonra denize düştü.Ölmüştü.Çocuk düşerken zaman durmuştu sanki.Son sözü ise UNUTMA... Bağırarak uyandım.Ama bu bu benim geçmişimdi.O ölen çocuk onu unutmaya o kadar çalıştım ki.Benim hatam değil. Benim hatam değil diye sayıklarken tahanın beni dürtüp kendime getirmesiyle toparlandım. içeriye kahvaltıya geçtim