https://youtu.be/fZYZPANBF6g

Belki de kısa bir süreçtir diye ne kadar süreceğini sordum bu aminakodugumun projesinin.
Min 9 ay, verimli geçerse süre gitgide uzayacak dedi. burada patlamıştık beyler. Dile kolay 9 ay ve devamı belirsiz.

"Ayrılıyor muyuz yoksa deneyecek miyiz uzak mesafe" diğer bir soru işaretiydi.
O, denemek istediğini ama ben istemezsem saygı göstereceğini çünkü anlayabildiğini söyledi.
Bense istemediğimi söyledim. Sürekli içimden bir ses denememiz gerektiğini söyledi ama bastırdım içimdeki savaşta o sesi. Çünkü biliyordum ki hiçbir uzak
mesafe ilişkisi yürümez. Ya aldatılırsın ya paranoyak olursun başka sonucu yoktur bu ilişkilerin. Ona da anlattım bu düşüncelerimi ağlayarak hak verdi. Ağlıyordu çünkü bu ayrılmamız demekti, hak verdi çünkü söylediklerimin doğru olduğunu biliyordu. O zaman şimdi yeni bir soru işareti oluşmuştu. Hemen şimdi mi ayrılacağız? yoksa onlar gidene kadar sanki hiç bu konuşma olmamış gibi devam mı edeceğiz?
Aklım diyordu ki madem bitecek hemen bitsin kes at daha kolay olur. Ama sonra düşündüm binler.
Eğer bu akşam ölecek olsanız gider bir köşede ağlar, intihar etmeyi düşünerek akşam olmasını beklerdiniz? Yoksa o günü yapmak istediklerinizi yaparak doya doya yaşamak mı? Cevap çok açık değil mi ? Tersi fikirdeki insanlar zaten bu hayatın kaybedenleridir benim bakış açıma göre. Çünkü elbet birgün hepimiz dönmemek üzere gidecektik ama süre farklıydı sadece.
Bu düşüncelerimi aktardım ona. Sevindi mutlu oldu. O mutlu oldu ben mutlu oldum. Sanki 1 hafta
sonra herşey bitmeyecekmiş gibi..
Aklımda son bir soru kaldığını sonra bu konuyu kapatacağımı söyledim.