Mevki olarak ortasaha oynuyordum ilkokulda. O zamanlar ne ayakkabim var adam gibi ne de kafa rahatligiyla terletebilcegim bir üstüm. Hic unutmam final macı oynuyoruz fadıl diye bir cocuga remzi diye bir cocuga gaz veriyorum. Saldirin tarzi. Mac berabere bitti. Penalti atislarina gectik. Ilk penaltiyi ben kullanim atim bunlarda hirslansin bitirelim diye dusundum. Asfaltin uzerine bahcenin tam ortasina kaleleri koymuslar beyler. Herkes izliyor dolusmuslar o kadar yuklenmisler ki penalti kalesinin 1 m yakininda hepsi. Ben topu koydum yere. Gerildim topa yapistirdim. Benim eski püskü ayakkabim bir yana topta bir yana uctu. Herkes gulmeye basladi beyler. Dusunun 10 yasinda bir cocuksunuz. Ve butun okul size guluyor hemde bir ekgibliginizden dolayi, cok berbat bir gündü benim icin. Bazi seyler cocukluktan kalir ya. Simdi ayakkabi aldigim her zaman o gelir aklima. Asla bi beden buyuk almak her zaman ayagimi giban ayakkabiyi alirim ki olurda bi zaman ayagimdan ucup cikmasin diye.

O günden sonra topa ayagimi vurmicaktim. Hem ben koylu cocugunun tekiydim. Ne isim olurdu fitbolla(babamin demesiyle) zengin isi gelirdi. Cunku kalbimiz o kadar saf ve temizdi bunu bile bize layik gormemistik