Şaşırdı annemle, babamın yurt dışında oldugunu ögrenince.Zor oluyordur bayagı dedi.Eh zorlukları var tabi , özellikle yemek ve çamaşır dedim. Nasıl hallediyorsun dedi.Çamaşırı halledemiyorum ama yemeği birşekil idare ediyorum dedim. Hergün dışardanmı söylüyorsun dedi.El mahkum dedim. Arada yan komşu yapıyor ama onada yük olmak istemiyorum 2 çocuklu anne sonuçta dedim. Sende haklısın dedi.Ev yemeklerini özlemişsindir şimdi sen dedi.Sen ne diyosun ya dedim. Yarın dersin varmı dedi.17.25 de dedim. Benim de 17.25 de bitiyor ama 1 saat etütüm var, yarım saatte ben seni beklerim dedi. Küt küt attı kalbim o an.Ne için diye sordum. Sana ufak tefek bişeyler hazırlayım böylece silgi borcumu kapatırım dedi.Yok ya zahmet olur diye çıkıştım.Ne zahmeti canım yarım saatlik iş dedi. Uçacaktım beyler o an daha dün tanımadıgım kız bugün bana yemek yapacaktı, noluyoruz dedim kendi kendime bu acıtasyon işi harika diyede düşünmeden edemedim.
Millet yavaş yavaş çıkmaya başladı sınavdan. Bende eve geçeyim dedi. Tamam yarını iple çekiyorum ozaman dedim. Gülümsedi.Selamlaştık ve evine gitti.O mutluluk ve huzurla neyapacagımı bilemedim çıktım yola. Bizim çocukları beklemeyip gittiğim yolun ortasında geldi aklıma. Hemen aradım durumu izah ettim. Sagolsunlar ben gibi sevindiler onlarda Çağla ile olan tanışmama.Bir kaç dakika sonra eve gittim Furkan aradı. Kanka bugün çıkalım bayadır çıkamıyoruz dedi. Tamam kardeşim 1 saat içinde çıkarız dedim. Hazırlanıp çıktık. Herşeyi en başından onlarada anlattım. Onlarda sevindiler adıma. Rutin olarak kola-çekirdegimizi yapıp dagıldık evlere.Eve geldim ancak zaman geçmiyor. Uyku tutmuyor. Karnım bi garip böyle heyecandan uçucam. Ertesi gün neşeyle uyandım. Sabah rutin işlerimi söverek değilde severek yaptım bu sabah.Çıktım okulun yoluna dogru. Sınıfa girdiğimde neşenin yerini öfke ve sinir alacaktı halbu ki...