Ulan saat gece 3 buçuk falan. Zangır zangır titriyorum soğuktan. gibim hala kalkık, kafam karışmış, napıyor bu kız, ne tak yiyoruz dışarıda diye düşünüyorum. Köy yeri zaten, kurt domuz falan çıkacak diye altıma sıçıyorum.
“Yağmur napıyoruz dışarıda, zütüm dondu. Kurt falan yoktur di mi?”
“Boşver kurdu. Seninle konuşmamız lazım. Çok önemli.”
“Sabah olunca konuşuruz neden şimdi?”
Elimden sürüklüyor hala. Evin yanında bir ahır var, içinde sadece çok yaşlı bir inek var. Ahırın arkasına oturduk, koku rahatsız edici. O kadar karanlık ki kızın yüzünü göremiyorum, ahıra geldiğimizi bile kokudan anladım artık.
“Çünkü şimdi anlatmazsam hiç anlatamam.”
Madem bu taku yedik buralara kadar geldik, dinleyelim bakalım diyorum.
“Kaan’la niye birlikte olmadığımızı sordun. Hala merak ediyor musun?”
Haydaaa bu konu nereden açıldı şimdi. Hayır deyip eve dönmek istiyorum ama bir yanım da merak ediyor, neden diye. “Evet“ dedim belli belirsiz.
Derin bir nefes aldı ve başladı.
“Kaan’la benim aramdaki bağ çok farklıydı. Sadece sevgili ya da çocukluk arkadaşı gibi değildi. Bir parçamdı sanki. Tüm hayatımı onunla geçirdim. Ama… Olmadı. Onunla birlikte olmayı istedim. Vaktimiz vardı, biz öyle düşünüyorduk yani ama denemek istedik. 15 yaşındayken denedik. Kasıldım. Bacaklarımı bile açamadım. içimi çok büyük bir korku kapladı. Onu ittirdim, tırmaladım ve ağladım. Daha sonra birkaç kere daha denedik ama yapamadım işte, mutlu edemedim onu. O sebebini hiç bilmedi.”
Sonra anlattıkları kanımı dondurdu. Hissettim. Damarlarımın derimin altında genişlediğini, nefessiz kaldığımı hissettim.