insan neden intihar eder ki diye düşünürdüm eskiden, ulan ne aptallık ya diye,ne salak insanlar var diye, meğer haklıllarmış panpalarım.

Göz göze bakın yüz yüze gelin ama cesaretiniz olmasın gidip sevdiğinizi söyleyemeyin, ulan ne var ki kaybedecek? Neden açılamaz ki insan söyleyemez sevdiğini. Çekip gelirsin sonra şehrine biter tatilin, girer araya 800 km mesafe günü tak zoruyla geçirirsin akşam olur, rüyalarına girer gülümsemesi mimikleri, uyanırsın yanında değil 800 km uzakta. Tekrar uyumak istersin sırf o gülümsemeyi bir daha rüyanda görebilmek için,ama uyuyamazsın uykun yoktur çünkü.

Ben açılamadım panpalarım değil açılmayı bırak günaydın-iyi akşamların dışında muhabbet bile kuramadım, dansa kaldıramadım, tüm gün gözlerinin içine bakmaktan başka hiçbir tak yiyemedim,1 aydır para biriktiriyorum tekrar gidip hissettiklerimi söylemek için ama elde ne var panpalarım? sıfır.

Bunları neden mi yazıyorum bilmem, eğer dersiniz ki niçin yazıyorsun niçin anlatıyorsun? işte onun bir cevabı var mıdır bilmiyorum, yani niçin anlatır ki bir anlatıcı alın işte hüzünlerim acılarım niçin yapar ki bir insan bunu? Başka çaresi yoktur da ondan, benim çarelerim tükendi panpalarım.